Fotografie

Graffitical Archeology
Vanaf 1972 bezocht ik met verschillende tussenpozen Berlijn, een van de fascinerendste steden waar ik de weg ken met haar even gigantische oppervlakte als indringend historisch verleden.
Toen ik er een aantal jaren geleden langs een oud stuk van de muur liep zag ik voor het eerst hoe daar op sommige plekken tientallen lagen grafitti spraypaint door weer en wind vrij waren komen te liggen. Ik fotografeerde zoveel ik kon en ging de volgende dag terug met een nog betere camera om mijn beeldhonger te stillen. Pas later drong het tot me door dat ik zonder precies te weten waarom een plek op de wereld had ontdekt waar iets heel bijzonders gebeurde. Het voelde als een openbaring, als een plotselinge kijk in verleden en toekomst tegelijk. Dit was het gevoel dat een archeoloog moest hebben bij een onverwachte belangrijke vondst!

Het formaat van een spot op de meeste foto’s is meestal niet groter dan een A4. Spuitbusverf is taai, droogt soms heel snel en dan weer heel langzaam. Zon en wind en regen zorgen vervolgens voor de slechts denkbare omstandigheden waarin een verfhuid moet zien te overleven, maar dat is juist goed voor een Urban Work of Art ! Dikke uit vele lagen bestaande korsten konden soms, zij het met enige moeite van de muur getrokken worden. Daaronder verschenen weer oudere lagen die wat vaster op het beton gehecht waren met een heel ander, eigen karakter.

Het is een intrigerende gedachte dat honderden kunstenaars op dezelfde plek hun werk maken en ook weer achterlaten. De bijzondere status van dit stuk 150 meter lange muur zorgt voor een krachtig verhaal en dus ook voor een enorme spraydichtheid die maar op weinig andere plekken ter wereld zal bestaan. In de stad die zo staat voor vrijheid omdat in haar verleden juist hier de meest gruwelijke aanvallen daarop werden gepleegd, is dit een plek waar ze echt elke dag opnieuw gevierd wordt door iedereen die er z’n eigen vrijheidsvlag kan schilderen. Vlag over vlag wapperen de kleurrijke beelden in de wind van de vrijheid. In hun korte leven laten zon en regen ze met elkaar versmelten tot een nieuw groots gelaagd kunstwerk waarvan af en toe iets naar de oppervlakte stijgt. Op die momenten kijk je dwars door de lagen naar het lichtgrijze beton van voor 1989 en zie je hoe een ooit afschrikwekkende scheidingslijn tussen mensen een doek kan worden waarop iedereen weer samen is gebracht.

Lees verder